بررسی تاثیر لیزر کم نوان بر میزان ثبات و استئواینتگریشن ایمپلنت های دندانی با استفاده از تکنیک resonance frequency analysis

مقدمه: با توجه به طولانی بودن مدت زمان میان جراحی کارگذاری ایمپلنت و ساخت پروتز و بارگذاری ایمپلنت، استفاده از روش هایی که بتوانند این مدت زمان را به حداقل برسانند بسیار مطلوب می باشد. لیزرهای کم توان در بسیاری از زمینه های پزشکی و دندانپزشکی به کار می روند. غیرتهاجمی بودن، کاربرد آسان و نتایج درمانی رضایت بخش از جمله دلایل محبوبیت آن ها به شمار می رود. تسریع التیام بافتی و تحریک فعالیت استئوبلاست ها از جمله خصوصیات این گونه لیزرها است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر لیزر کم توان گالیم-آرسناید بر میزان ثبات و استئواینتگریشن ایمپلنت های دندانی با استفاده از تکنیک resonance frequency analysis می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی و بر روی 50 ایمپلنت کارگذاری شده به صورت دو طرفه در مندیبل 14 بیمار صورت گرفت. تابش لیزر گالیوم-آرسناید در 6 جلسه و طی دو هفته انجام شد. ثبات ایمپلنت توسط شاخص isq و به وسیله دستگاه osstell isq بلافاصله پس از جراحی، انتهای هفته اول، هفته دوم، هفته سوم، هفته ششم و هفته دوازدهم اندازه گیری شد. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss نسخه 11.0 و تست های آماری indipendent sample t-test ، repeated measures و آزمون hotelings trace تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در هر دو گروه تحت تابش لیزر و کنترل میزان شاخص isq از ابتدا تا هفته سوم به تدریج کاهش یافت و سپس در هفته ششم و دوازدهم افزایش یافت تا به بالاترین سطح خود در هفته دوازدهم رسید. تفاوت میان شاخص isq در اندازه گیری اولیه، هفته اول و هفته دوازدهم در دو گروه تفاوت معناداری نداشت در حالی که در هفته دوم، سوم و ششم شاخص isq در گروه لیزر به شکل معناداری از گروه کنترل بالاتر بود. نتیجه گیری: تابش لیزر پس از کارگذاری ایمپلنت می تواند باعث ارتقای چشمگیر ثبات ایمپلنت شود. بنابراین می توان با تابش لیزر کم توان طی مدت زمان کوتاه تری ایمپلنت را بارگذاری نمود.?